سال هفتم، شماره اول، پياپي 13، بهار و تابستان 1394

مهدي طاهري / دانشجوي دكتري فلسفه سياسي اسلامي، مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام خميني ره foad_mt@yahoo.com

دريافت: 11/10/1393 ـ پذيرش: 15/02/1394

چكيده

«انسان شناسي» از مسايل حكمت نظري و «امنيت» از مسايل حكمت عملي است. نگاه متفاوت به انسان در دوره هاي مختلف تاريخ فلسفة سياسي، رويكرد متفاوتي از امنيت را به نمايش مي گذارد. فلسفة سياسي كلاسيك، با نگاه كل نگر به انسان، امنيت را نيز در ابعاد مختلفي در فلسفة سياسي به بحث گذارده است. درحاليكه نگاه جز نگر فلسفة مدرن به انسان، امنيت را به صيانت نفس تقليل داده است، درحالي كه نگاه  جامع نگر به انسان در فلسفه سياسي اسلامي، منجر به بسط مفهوم امنيت در ابعاد مختلف و حيات دنيوي و اخروي انسان گرديده است. در اين نگاه متفاوت، امنيت در برخي مكاتب فلسفة سياسي، ارزش غايي و در برخي داراي ارزش ابزاري مي باشد؛ هرچند در همه مكاتب مي توان امنيت را به عنوان ارزش حياتي به شمار آورد.

كليدواژه ها: حكمت، امنيت، انسان شناسي سياسي، فضيلت، خير عمومي.