نقد و بررسي رابطة عشق و ايمان فرد در سپهرهاي وجودي فلسفة سورن كركگور
محمد فنايي اشکوري / استاد گروه فلسفة مؤسسة آموزشي پژوهشي امام خميني ره eshkevari@qabas.net
* رقيه خسروشاهي / سطح چهار جامعة‌الزهرا علیها السلام و پژوهشگر پژوهشگاه مطالعات اسلامي جامعة‌الزهرا علیها السلام rkhosroshahi@yahoo.com
دريافت: 28/06/1399 - پذيرش: 10/08/ 1399
چکيده
انسان در انديشة کرکگور داراي سه سپهر استحساني، اخلاقي و ايماني است. فرد در سپهر استحساني در پي هواهاي نفساني، و در سپهر اخلاقي ملتزم به دستورهاي اخلاقي است و در سپهر ايماني، ماسواي خدا را ترک مي گويد. عشق و ايمان دو مؤلفة کليدي در افق انديشة کرکگور هستند که در گذر از سپهر اخلاقي به سپهر ايماني مطرح مي شوند. مسئلة اصلي اين پژوهش، رابطة عشق و ايمان در سپهرهاي وجودي فلسفة کرکگور است. وي به معرفي دو نوع عشق زميني و الهي مي‌پردازد و از حضرت ابراهيم علیه السلام به عنوان نمونة والاي عشق و ايمان ياد مي‌کند و چونان وي، از عشق زميني به عشق الهي پل مي زند و آن را اوج ايمان معرفي مي کند. رهيافت هاي به دست آمده در اين پژوهش، مطابق ديدگاه کرکگور نشان مي دهد: 1. کرکگور ايمان را بر التزام شورمندانه به خداوند استوار مي‌داند که درک آن به وسيلة عقل غير‌ممکن است؛ 2. از نظر کرکگور، عشق و ايمان ياريگر يکديگر در تکامل فرد هستند؛ 3. بن ماية چنين نگرشي، غير‌معقول شمردن ايمان و وظيفه مند دانستن عشق در انديشة کرکگور است.
کليد‌واژه‌ها: سورن کرکگور، سپهرهاي وجودي، ايمان، عشق، رابطة ايمان و عشق.
