رابطة خدا آگاهي با خودآگاهي
سال پنجم، شماره سوم، پاييز 1391، ص 5 ـ 24
Ravanshenasi-va ـ Din, Vol.5. No.3, Fall 2012
مسعود نورعلیزادة میانجی* / ابوالقاسم بشیری** / مسعود جان‌بزرگی***
چكيده
هدف پژوهش حاضر بررسي رابطة بين خداآگاهي و خودآگاهي، و تبيين نقش خداآگاهي در خودآگاهي است. روش اين پژوهش از نوع همبستگي و پس‌رويدادي مي‌باشد. تعداد 225 نفر، به شيوة تصادفي خوشه‌اي نمونه‌گيري شدند. داده‌هاي گردآوري‌شده توسط آزمون خداآگاهي و مقياس خودشناسي انسجامي كه از اعتبار و روايي لازم برخوردارند، با استفاده از همبستگي پيرسون، رگرسيون و شاخص‌هاي آماري ديگر تجزيه و تحليل شدند.
يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين خداآگاهي و خودآگاهي رابطة معنادار مثبت وجود داشته، خداآگاهي نقش پيش‌بيني‌كننده در خودآگاهي دارد. نتايج اين پژوهش حكايت از بعد مهمي از دين‌داري، در تبيين چگونگي اثربخشي آن در كاركردهاي روان‌شناختي دارد. با افزايش ميزان خداآگاهي، ميزان خودآگاهي نيز افزايش خواهد يافت. همچنين با ارتقاي سطح دانش و آگاهي دين‌شناختي و پايبندي مذهبي، ميزان خداآگاهي و خودآگاهي افراد افزايش مي‌يابد. بنابراين، خداآگاهي به منزلة عامل بنيادين وحدت، در رأس سازمان رواني انسان، فرايند خودآگاهي را در كنش‌وري بهتر «خود»، يك‌پارچگي و توحيد‌يافتگي شخصيت و ديگر كاركردهاي روان‌شناختي، تحت تأثير قرار مي‌دهد.
كليدواژه‌ها: خداآگاهي، خودآگاهي، خود، آگاهي، ذكر، دين‌داري.
