اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي مبتني بر آموزه‌هاي ديني بر سازگاري زناشويي، تاب‌آوري و كيفيت زندگي زوجين
سال دوازدهم، شماره سوم، پياپي 47، پاييز 1398
سيدمرتضي احمدي‌تبار / دانشجوي دكتري گروه روان‌شناسي، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامي، اهواز، ايران
morteza_ahmaditabar@yahoo.com
بهنام مكوندي / استاديار گروه روان‌شناسي عمومي، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامي، اهواز، ايران makvandi_b@yahoo.com
منصور سوداني / دانشيار گروه مشاوره دانشگاه شهيد چمران اهواز، اهواز، ايران Sodani_m@scu.ac.ir
دريافت: 09/03/1395 ـ پذيرش: 19/08/1395
چکیده
هدف اين پژوهش، بررسی تأثیر آموزش مثبت‌اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر سازگاری زناشویی، تاب‌آوری و کیفیت زندگی زوجین بود. روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه و انجام پیگیری بود. جامعة آماری پژوهش، 240 نفر (120 زوج) بودند که فرزندانشان در سال تحصیلی 97 - 96 مشغول به تحصیل بودند و بر اساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس، به صورت تصادفی ساده در گروه آزمایشی (20 زوج) و گروه گواه (20 زوج) گمارده شدند. گروه آزمایشی، به صورت 10 جلسه 90 دقیقه‌ای مورد آموزش مثبت‌اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌های سازگاری‌زناشویی، تاب‌آوری و کیفیت زندگی استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغییری (مانکوا) و تک‌متغییری (آنکوا) انجام شد. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که آموزش مثبت‌اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی بر سازگاری زناشویی، تاب‌آوری و بهبود کیفیت زندگی زناشویی تأثیر داشته و این اثر تا مرحله پیگیری یک ماهه ماندگار بوده است.
کلیدواژه‌ها: مثبت‌اندیشی، آموزه‌های دینی، سازگاری زناشویی، تاب‌آوری، کیفیت زندگی.
