اين پژوهش با هدف پيش‌بيني رضايت از زندگي دانشجويان، بر حسب متغير تجارب معنوي روزانه آنها انجام شد. روش پژوهش «همبستگي» و جامعه آماري شامل همه دانشجويان مقطع کارشناسي دانشگاه «خوارزمي» بود. نمونه بررسي 200 تن از دانشجويان (100 دختر و 100 پسر) بودند که با روش «نمونه‌گيري در دسترس» انتخاب شدند. ابزار پژوهش مقياس «تجارب معنوي روزانه» اندروود و ترسي (2002) و مقياس «رضايت از زندگي» داينر و همکاران (1985) بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار 25-SPSS انجام شد. نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد بين رضايت از زندگي و متغيرهاي احساس حضور خداوند، ارتباط با خدا، احساس مسئوليت در قبال ديگران و نمره کلي تجارب معنوي روزانه همبستگي مثبت و معنا‌داري وجود دارد. همچنين 15 درصد از واريانس مربوط به رضايت از زندگي به وسيله تجارب معنوي روزانه و 18 درصد از آن، به وسيله احساس حضور خدا تبيين مي‌شود. «ارتباط با خدا» و «احساس مسئوليت در قبال ديگران» توان پيش‌بيني رضايت از زندگي دانشجويان را نداشتند. براساس نتايج پژوهش حاضر مي‌توان گفت: تجارب معنوي روزانه در سطح مطلوبي پيش‌بيني‌کنند‌ه معنا‌داري براي رضايت از زندگي دانشجويان است و مي‌تواند به‌مثابه يک متغير تأثيرگذار در بهبود کيفيت و رضايت از زندگي دانشجويان مدنظر قرار گيرد.