«صميميت» عاملی اساسي در رضايت، کيفيت، ثبات و عملکرد زناشويي است. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش «بهزيستي معنوي»، «گذشت» و «چشم‌انداز زماني» در تميیز زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين بوده است. روش پژوهش «همبستگي» بود. جامعه‌ آماري کل زوج‌های 20 تا 40 سال شهرستان ملاير بود که از ميان آن‌ها به روش در دسترس 366 زوج انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها از مقياس‌هاي «بهزيستي معنوي»، «گذشت تصميمي و هيجاني»، «چشم‌انداز زماني» و «صميميت زناشويي» استفاده شده است. داده‌ها با استفاده از «تحليل تشخيص» تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد ابعاد بهزيستي معنوي، گذشت و چشم‌انداز زماني در پيش‌بيني عضويت گروهي زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين نقشی معنا‌دار داشت. به‌ عبارت ديگر، چشم‌انداز زماني حال جبرگرا، گذشت هيجاني، چشم‌انداز زماني گذشته‌ منفي، بهزيستي وجودي، چشم‌انداز زماني گذشته مثبت، گذشت تصميمي، چشم‌انداز زماني آينده و حال لذت‌گرا ـ به ترتيب ـ عضويت افراد در دو گروه را پيش‌بيني نموده است. با توجه به تأیید نقش بهزيستي معنويْ گذشت و چشم‌انداز زماني در تميیز زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي بالا و پايين، توجه مشاوران و روان‌شناسان زناشويي به نقش اين متغيرها در برنامه‌هاي پيش‌گيري و خدمات مشاوره‌اي در زوج‌هاي داراي صميميت زناشويي پايين از اهميت ويژه‌اي برخوردار است.



کليدواژه‌ها: بهزيستي معنوي، چشم‌انداز زماني، زوج‌ها، صميميت زناشويي، گذشت.