بررسي تحليلي مباني اسلامي نوع‌دوستي به‌عنوان يك هدف تربيتي
سال هشتم، شماره اول، پياپي 15، بهار و تابستان 1395
عليرضا رازقي/ دانشجوي دکتري فلسفه تعليم و تربيت، دانشگاه شهيد چمران اهواز razkowsar@yahoo.com
پروانه ولوي/ استاديار دانشگاه شهيد چمران اهواز، گروه علوم تربيتي
سيدمنصور مرعشي/ دانشيار دانشگاه شهيد چمران اهواز، گروه علوم تربيتي
مسعود صفايي مقدم/ استاد دانشگاه شهيد چمران اهواز، گروه علوم تربيتي
دريافت: 17/9/1394 ـ پذيرش: 30/2/1395
چكيده
بحث و بررسي دربارة اهداف تربيت از رسالت‌هاي اصلي فلسفة تعليم و تربيت است. با توجه به همزادي قديمي «تربيت» و «ديانت» و همچنين اهميت و نقش دين در زندگي انسان، دين و آموزه‌هاي ديني به‌عنوان يکي از منابع اصلي استخراج اهداف تربيت در جوامع مذهبي محسوب مي‌شود. بنابراين، ضروري است تا در جوامع مذهبي، اهداف تربيتي از منظر مباني ديني نيز بحث و بررسي شود. پژوهش حاضر درصدد است تا نوع‌دوستي را به‌عنوان يک هدف در تربيت اسلامي به شيوة تحليلي ـ استنتاجي بررسي كند. بدين منظور، ضمن تبيين مفهوم «نوع‌دوستي» و همچنين تبيين رابطة نوع‌دوستي با تعليم و تربيت، معنويت و دين‌داري، مشخص مي‌گردد که نوع‌دوستي در اسلام بر کدام پيش‌فرض‌هاي هستي‌شناختي، انسان‌شناختي، معرفت‌شناختي و ارزش‌شناختي مبتني است. ازاين‌رو، مباني مذکور با مراجعه به شماري از آيات قرآن، سنت پيامبر و ائمه اطهار (در قالب احاديث و روايات آنان) و همچنين آراء برخي انديشمندان اسلامي تجزيه و تحليل شد و در نهايت، نشان داده شد که اين مباني از نوع‌دوستي به‌عنوان يک هدف در تربيت اسلامي حمايت مي‌کند.
کليدواژه‌ها: نوع‌دوستي، محبت‌ورزي، هدف تربيتي، تربيت اسلامي.
