جامعه دینی، جامعه ای «دین مدار»، «دین باور» و «دین داور» و جامعه «مطلوبِ دینی» است. شاخص چنین جامعه ای، مدینةالنبی و جامعه علوی است. این جامعه، آن گاه امکان تحقق دارد که مؤلفه هایی همچون خدامحوری، هدف مداری، اخلاق مداری، مسئولیت پذیری، تکلیف گرایی، حفظ حرمت و کرامت انسانی و... در آن تحقق یابد.
با این وصف و با عنایت به اینکه اخلاق رسانه از جمله مباحث مطرح در قلمرو جامعه‏شناسی، جامعه شناسی ارتباطات، ارتباط جمعی و اخلاق کاربردی است؛ این کتاب می کوشد به این سؤال پاسخ دهد که سیمای جمهوری اسلامی ایران، ازآنجایی که رسانه ای ملی و همگانی، و عهده دار آگاهی دهی به افکار عمومی است، و اغلب با منافع عمومی سروکار دارد، چگونه می تواند به اخلاق پایبند باشد؟ زیرا اطلاع رسانی و آگاهی بخشی، که مهم ترین وظیفه رسانه ها و از جمله سیمای ج.ا.ا. است، ممکن است موجب ورود به امور شخصی و خصوصی افراد و دخالت در آنها باشد؛ اموری که با منافع عمومی در تضاد و تعارض است. اما این دو چگونه قابل جمع اند؟ اصول اخلاقی حاکم بر این رسانه کدام است؟