حکمت حاصل فعالیت عقلانی بشر، و عرفان ثمرة طهارت ضمیر انسان است. هر دو از فطرت حقیقت جوی آدمی برخاسته و مورد تأیید و تأکید شریعت است. فهم عمیق کلام الهی نیز بدون تفکر، تدبر، طهارت و تقوا میسر نیست؛ هرچند انسان در تعقل و شهودش از خطا مصون نیست؛ اما با تعمیق تفکر و تلطیف درون و بهره گیری از نور هدایت وحی می تواند به حرکتش به سمت حقیقت شتاب بخشد.