حضرت ابراهیم(ع) « جد بزرگ پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت(ع)»، پس از رسول اکرم(ص) بزرگ ترین پیامبر الهی به شمار می آید. سیرة عقلانی ابراهیم(ع) بر پرسش گری و حقیقت جویی مبتنی است و از روش استدلالی خاصی بهره می برد. ابراهیم(ع) در برابر عموم مردم با بهره گیری مناسب از فرصت ها و گفت وشنود با آنها بهترین سبک را برمی گزیند.
مهرورزی به خداوند، محتوای نیایش ها، رفتار با آزر (عموی خود)، ارتباط با همسران، برخورد با جامعة مشرکان و حاکمان و رفتار با قوم لوط نمونه ای از ابعاد شخصیتی منحصربه فرد حضرت ابراهیم(ع) است.
بی تردید شناخت ابعاد گوناگون شخصیت ابراهیم(ع) از نیازهای فکری بشر امروز است و در میان انبوهی از اندیشه ها و گرایش های مادی، بهترین راه تفکر و عمل را فراروی انسان ها قرار می دهد.