خداوند نظام آفرینش را به صورتی آفریده است که هر موجودی وظیفه ای خاص دارد و نقشی ویژه ایفا می کند. این وظایف نیز هیچ یک بدون غایت نیست؛ بلکه همة موجودات اهداف خاصی را دنبال می کنند؛ هرچند هدف غایی آنها قرب به خداوند است: وَقُضِیَ الأمْرُ وَإِلَی اللَّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ (بقره، 210).
از آنجا که نظام های اجتماعی از دیدگاه اسلام، از نظام حاکم بر عالم آفرینش جدا نیستند، باید ابتدا تمام افراد جامعه و به ویژه اعضای سازمان، هریک وظایف خاصی (تقسیم کار) را انجام دهند و سپس هرکدام برای دستیابی به اهداف، کارهای خود را با دیگران هماهنگ کند. این دو، یعنی تقسیم کار و هماهنگی، که از عناصر مهم سازماندهی به شمارند، در سازمان های اجتماعی در همة کارها لازم اند. از همین رو آقای مینتزبرگ می گوید: «هر فعالیت سازمان یافتة انسانی، از سفالگری گرفته تا پیاده کردن انسان در کرة ماه، نیازمند دو شرط پایه، و در همان حال ناسازگار با یکدیگر است. این دو شرط عبارت اند از تقسیم کار میان وظیفه های گوناگون و هماهنگ کردن این وظیفه ها به گونه ای که امکان انجام کار را فراهم کند».

478 صفحه / وزیری